Λόγος εις την Κυριακήν προ της Χριστού Γεννήσεως
εκφωνηθείς στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου (20 Δεκεμβρίου 2009)
υπό του Μεγάλου Αρχιδιακόνου κ. Μαξίμου
Παναγιώτατε Δέσποτα,
Εὐλογημένε λαέ τοῦ Θεοῦ,
Ἡ Κυριακή πρό τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως ἐντάσσεται εἰς τό στάδιον προετοιμασίας διά τήν ἁγίαν καί μεγάλην ἑορτήν τῶν Χριστουγέννων. Εἶναι στάδιον προσδοκίας καί προσμονῆς διά τήν ἐπερχομένην θείαν ἔλευσιν τοῦ Λυτρωτοῦ καί Μεσσία. Οἱ κατά σάρκα Προπάτορες τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ προεφήτευον καί ἀνέμενον τήν ἐν σαρκί φανέρωσιν τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ. Λέγει τό τροπάριον τῶν κανόνων τοῦ ὄρθρου τῆς Κυριακῆς πρό τῆς Χριστού Γεννήσεως ὅτι ὁ Ἀβραάμ προκατηγγείλατο τήν ἐκ Παρθένου Γέννησιν τοῦ Χριστοῦ: «Τήν τῶν Πατέρων ἀπαρχήν, ὡς ἀρχηγόν Νόμου καί τῆς Χάριτος, Ἀβραάμ τόν Πατριάρχην σήμερον, συνελθόντες πίστει τιμήσωμεν∙ ὡς Προφήτης γάρ τοῦ Θεοῦ, προκατηγγείλατο Χριστόν ἐκ Παρθένου καί τούτου προϋπαντᾷ τήν θείαν Γέννησιν».
Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ὁμιλῶν περί τοῦ Ἀβραάμ ἀναφέρει ὅτι «Ἀβραάμ ὁ πατήρ ἡμῶν ἠγγαλιάσατο, ἵνα ἴδῃ τήν ἡμέραν τήν ἐμήν, καί εἶδε καί ἐχάρη» (Ἰωάν. 8,56). Ὁ Ἀβραάμ, λοιπόν, ἦτο ἔμπλεος χαρᾶς καί ἀγαλλιάσεως ὅταν διελογίζετο τήν σάρκωσιν τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ καί ὄντως τήν εἶδε καί ἐχάρη. Ἡ σάρκωσις τοῦ Θεοῦ Λόγου εἶναι ἡ τελείωσις τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί ἡ ἔλευσις τῆς χάριτος. Τό πλήρωμα τῆς προσδοκίας τῶν Προπατόρων καί τῶν θείων Προφητῶν. Ἡ ἀπαρχή τῆς σωτηρίας ἡμῶν. Κατά τόν Ἅγιον Ἰωάννην τόν Χρυσόστομον, τά Χριστούγγενα εἶναι ἡ Μητρόπολις τῶν ἑορτῶν, ἡ ἀπαρχή τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους καί συμπάσης τῆς δημιουργίας, διότι ἄνευ τῆς σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου δέν θά ὑπῆρχεν ἡ Βάπτισις, ἡ Μεταμόρφωσις, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ἀνάληψις.
Τό κέντρον τῆς ἐν Χριστῷ Θείας Οἰκονομίας καί ἡ τελείωσις τῆς Σαρκώσεως τοῦ Κυρίου εἶναι βεβαίως ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου. Γέννησις καί Ἀνάστασις εἶναι δύο ἀλληλένδετα γεγονότα. Δι’ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγον, οἱ κανόνες τῆς Κυριακῆς πρό τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως ἀναφέρονται εἰς τήν ἐνσάρκωσιν καί τήν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου.
Οἱ κατά πνεῦμα Προπάτορες ἡμῶν προεφήτευσαν τόν ἐρχομόν τοῦ Σωτῆρος καί τοῦτο δίδει ἡμᾶς τήν ἀφορμήν νά διερωτηθῶμεν ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί: Ποῖον Χριστόν προφητεύομεν καί καταγγέλομεν εἰς τόν κόσμον; Εἰς τί συνίσταται ἡ μαρτυρία ἡμῶν περί τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ;
Ὀφείλομεν νά τονίσωμεν ἐνταῦθα ὅτι κατά τήν πατερικήν διδασκαλίαν ὁ Χριστός εἶναι ἐκκλησιολογικόν γεγονός. Δέν νοεῖται ἄνευ τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Σώματός Του. Ἡ Ἐκκλησία ὡς εὐχαριστική σύναξις εἶναι ὁ ἀναστάς Κύριος καί ἡ ἐν εἰκόνι φανέρωσις τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ εἰς τόν κόσμον. Ἐν Χριστῷ καί ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ Του καθιστάμεθα υἱοί κατά χάριν καί συμμετέχομεν εἰς τήν ζωοποιόν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ Πατρός, ὁ Ὁποῖος ἐξ ἀγάπης ἀπέστειλε τόν Υἱόν αὐτοῦ εἰς τόν κόσμον ἵνα ἔχῃ ζωήν αἰώνιον. Ἡ Ἐκκλησία, λοιπόν, εἶναι εἰκόνα τῆς ἀγάπης μεταξύ τοῦ Υἱοῦ καί Θεοῦ Πατρός. Ἡ ζωή ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ πραγματοῦται καί τελειοῦται ὡς σχέσις ἀγάπης μεταξύ τῶν μελῶν τοῦ Σώματος. Ἐάν πάσχῃ ἕν μέλος πάσχουν καί τά ὑπόλοιπα μέλη λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Ἡ πραγματική φιλανθρωπία τῆς Ἐκκλησίας εἰς τοῦτο συνίσταται: εἰς τήν φανέρωσιν τῆς ἀφθάρτου ἀγάπης τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ εἰς τόν κόσμον. Ἅπασαι αἱ φιλανθρωπικαί δραστηριότητες τῆς Ἐκκλησίας ἀπορρέουν ἐκ τῆς ἀγάπης ταύτης καί ὀφείλουν νά καταλήγουν εἰς αὐτήν. Καί ἡ ἀγάπη αὕτη οὐ ζητεῖ τά ἑαυτῆς οὐ φυσιοῦται οὐκ ἀσχημονεῖ. Ἡ εἰς Χριστόν πίστις δέν εἶναι ἰδεολογία, συνώνυμος πρός τήν κοσμικήν τοιαύτην, ἡ ὁποία ἀντιμάχεται μίαν ἄλλην ἰδεολογίαν, ὡς ἐπί παραδείγματι αἱ πολιτικαί ἰδεολογίαι.
Ἐσχάτως, παρατηροῦνται φαινόμενα ἰδεολογικοποιήσεως τῆς Ἐκκλησίας εἰς ὡρισμένας κύκλους ὀρθοδόξων χριστιανῶν, μελῶν μάλιστα τῆς κανονικῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ἐκ μίσους καί ἐγωϊσμοῦ κινούμενοι, ὡς ἄλλοι Νάρκισσοι, συμπεριφέρονται ὡς οἱ ὁπαδοί τῶν πολιτικῶν κομμάτων, ὑβρίζοντες ἑτεροδόξους χριστιανούς, τουθ’ ὅπερ ἀπάδει πρός τό ἦθος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἡ ὑπερτελεία ἐνσάρκωσις τῆς θείας ἀγάπης ὁ Κύριος ἡμῶν συνωμίλησε καί διελέχθη μετά τῆς Σαμαρείτιδος, ἡ ὁποία, ὡς γνωστόν, ἦτο ἐθνική καί ἐθεωρεῖτο ὑπό τῶν Ἰουδαίων ὡς βδέλυγμα. Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος μιμούμενος τό εὐαγγελικόν παράδειγμα τοῦ Κυρίου ἀναφέρει τά ἑξῆς: «Αἱ δογματικαί διαφοραί ὡς ἀναγόμεναι πρός μόνον τό κεφάλαιον τῆς πίστεως ἀφίενται ἐλεύθερον καί ἀπρόσβλητον τό τῆς ἀγάπης κεφάλαιον∙ τό δόγμα δέν καταπολεμεῖ τήν ἀγάπην∙ ἡ δέ ἀγάπη χαρίζεται τῷ δόγματι, διότι πάντα στέγει, πάντα ὑπομένει.... Διά τῆς ἀγάπης ἐστί λίαν πιθανόν νά ἑλκύσῃ πρός ἑαυτόν (ὁ ἐπίσκοπος) καί τήν ἐξ ἐσφαλμένης περιωπῆς κρίνουσαν δογματικόν τι ζήτημα ἑτερόδοξον ἐκκλησίαν. Ἡ ἀγάπη οὐδέποτε χάριν δογματικῆς τινος διαφορᾶς πρέπον νά θυσιάζεται. Παράδειγμα ἔστω ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν, ὅστις ἐξ ἀγάπης καί πρός αὐτούς τούς σταυρωτάς τοῦ Χριστοῦ ηὔχετο ἀνάθεμα εἶναι αὐτῶν».
Οἱ κατανοοῦντες, λοιπόν, τήν Ἐκκλησίαν ὡς ἰδεολογίαν εἶναι ψευδοπροφῆται καί διαστρεβλώνουν τό ἦθος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἡ ὀρθή πίστις, χωριζομένη τῆς κατά Θεόν ἀγάπης, ἐκφυλίζει τήν Ἐκκλησίαν εἰς ἰδεολογίαν. Καί ἡ ὑπ’αὐτῶν ἰδεολογική κατανόησις τῆς Ἐκκλησίας ὁδηγεῖ τούτους εἰς ἀντιπαράθεσιν μέ τούς ποιμένας των, εἰς τούς ὁποίους ὁ Κύριος ἐνεπιστεύθη τήν διαποίμανσίν των. Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι ἰδεολογία, διότι εἶναι ἡ πραγμάτωσις τῆς ἀγάπης τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Συμφώνως πρός τήν διδασκαλίαν τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας, τό μέτρον τῆς κρίσεως τοῦ Θεοῦ θά εἶναι καί ἡ ἀγάπη καί οὐχί μόνον ἡ διαφύλαξις τῆς πρός τόν Θεόν ὀρθῆς πίστεως. Ὁ Κύριος συνεχώρησε τήν ἁμαρτωλόν γυναῖκα, διότι ἠγάπησε πολύ (Λουκ.). Ἄνευ ἀγάπης πίστις εἰς Χριστόν δέν νοεῖται καί ἄνευ ὀρθῆς πίστεως ἡ πρός Χριστόν ἀγάπη δέν νοεῖται.
Ἡ σωτηρία πάντων ἡμῶν ἐξαρτᾶται ἐκ τῆς ἀσκήσεως τῆς πρός ἅπαντας ἀδιακρίτου ἀγάπης. Ὀφείλομεν νά διερωτηθῶμεν κατά πόσον πραγματοποιοῦμεν τόν κατ’ ἀλήθειαν βίον, κατά πόσον εἰκονίζομεν τήν Τριαδικήν ἀγάπην, ἐκ τῆς ὁποίας ἐτελεσιουργήθη τό μυστήριον τῆς θείας ἐνσαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου εἰς τόν κόσμον, τό μυστήριον τῆς ἐνσαρκωθείσης ἀγάπης; Ὁ Θεός διά τῆς Ἐνσαρκώσεως καί τῆς Θείας Οἰκονομίας μεταβάλλει τόν ἄνθρωπον εἰς πρόσωπον, τό ὁποῖον ἀγαπᾷ ἀδιακρίτως καί προσεύχεται ὑπέρ ἁπάσης τῆς κτίσεως, καί αὐτοῦ τοῦ διαβόλου, ὡς καί ὑπέρ τῆς μετανοίας τῶν αἱρετικῶν.
Ἐξ ἀγάπης πρός τήν Ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ Μ. Ἐκκλησίαν κινούμενος ὁ ἀείμνηστος Μ. Λογοθέτης καί Μ. Εὐεργέτης Παναγιώτης Ἀγγελόπουλος ἀνήγειρε πρό εἰκοσαετίας φιλοτίμως τόν νέον Πατριαρχικόν Οἶκον. Εἶναι γνωστόν ὅτι κατά τό παρελθόν οἱ τοῦ ἡμετέρου γένους φιλογενεῖς καί εὐκατάστατοι ἄνδρες προσέφερον ἔργα μαρτυροῦντα τήν φιλογένειαν αὐτῶν καί ἐσφράγισαν τοιουτοτρόπως τήν ἐποχήν των. Καί εἰς τήν χρυσήν ταύτην ἀλυσίδα τῶν μεγάλων ἐκείνων ἀνδρῶν προστίθεται καί ὁ ἀείμνηστος Π. Ἀγγελόπουλος, ὅστις κατέλιπε μνήμην ἀγαθοῦ καί ἀριστοκράτου ἀνθρώπου, εὐεργετήσας πολυειδῶς καί πολυτρόπως την Μητέρα Ἐκκλησίαν, καταλιπών ἔργα οὐχί μόνον εἰς τήν ἱστορικήν ἕδραν τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μ. Ἐκκλησίας, ἀλλά καί ἀλλαχοῦ, διό καί ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μ. Ἐκκλησία μνημονεύει ἐσσαεί τά πρός αὐτήν δῶρα αὐτοῦ.
Παναγιώτατε Δέσποτα,
Ἐν ὄψει τῆς ἑορτῆς τῆς ἐξ ἀμετρήτου ἀγάπης γενομένης Θείας Ἐνσαρκώσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, προσευχηθῆτε ἵνα προφητεύωμεν τήν μετά διακρίσεως ἐν ἁγίῳ Πνεύματι ἀγάπην εἰς τόν σύγχρονον κόσμον, ὁ ὁποῖος δομεῖται ἐπί τῆς ἱκανοποιήσεως τοῦ ἀτόμου καί τῶν ἀναγκῶν αὐτοῦ. Γένοιτο.
Καλόν καί εὐλογημένον Δωδεκαήμερον!
Εὐλογημένε λαέ τοῦ Θεοῦ,
Ἡ Κυριακή πρό τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως ἐντάσσεται εἰς τό στάδιον προετοιμασίας διά τήν ἁγίαν καί μεγάλην ἑορτήν τῶν Χριστουγέννων. Εἶναι στάδιον προσδοκίας καί προσμονῆς διά τήν ἐπερχομένην θείαν ἔλευσιν τοῦ Λυτρωτοῦ καί Μεσσία. Οἱ κατά σάρκα Προπάτορες τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ προεφήτευον καί ἀνέμενον τήν ἐν σαρκί φανέρωσιν τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ. Λέγει τό τροπάριον τῶν κανόνων τοῦ ὄρθρου τῆς Κυριακῆς πρό τῆς Χριστού Γεννήσεως ὅτι ὁ Ἀβραάμ προκατηγγείλατο τήν ἐκ Παρθένου Γέννησιν τοῦ Χριστοῦ: «Τήν τῶν Πατέρων ἀπαρχήν, ὡς ἀρχηγόν Νόμου καί τῆς Χάριτος, Ἀβραάμ τόν Πατριάρχην σήμερον, συνελθόντες πίστει τιμήσωμεν∙ ὡς Προφήτης γάρ τοῦ Θεοῦ, προκατηγγείλατο Χριστόν ἐκ Παρθένου καί τούτου προϋπαντᾷ τήν θείαν Γέννησιν».
Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ὁμιλῶν περί τοῦ Ἀβραάμ ἀναφέρει ὅτι «Ἀβραάμ ὁ πατήρ ἡμῶν ἠγγαλιάσατο, ἵνα ἴδῃ τήν ἡμέραν τήν ἐμήν, καί εἶδε καί ἐχάρη» (Ἰωάν. 8,56). Ὁ Ἀβραάμ, λοιπόν, ἦτο ἔμπλεος χαρᾶς καί ἀγαλλιάσεως ὅταν διελογίζετο τήν σάρκωσιν τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ καί ὄντως τήν εἶδε καί ἐχάρη. Ἡ σάρκωσις τοῦ Θεοῦ Λόγου εἶναι ἡ τελείωσις τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί ἡ ἔλευσις τῆς χάριτος. Τό πλήρωμα τῆς προσδοκίας τῶν Προπατόρων καί τῶν θείων Προφητῶν. Ἡ ἀπαρχή τῆς σωτηρίας ἡμῶν. Κατά τόν Ἅγιον Ἰωάννην τόν Χρυσόστομον, τά Χριστούγγενα εἶναι ἡ Μητρόπολις τῶν ἑορτῶν, ἡ ἀπαρχή τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους καί συμπάσης τῆς δημιουργίας, διότι ἄνευ τῆς σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου δέν θά ὑπῆρχεν ἡ Βάπτισις, ἡ Μεταμόρφωσις, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ἀνάληψις.
Τό κέντρον τῆς ἐν Χριστῷ Θείας Οἰκονομίας καί ἡ τελείωσις τῆς Σαρκώσεως τοῦ Κυρίου εἶναι βεβαίως ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου. Γέννησις καί Ἀνάστασις εἶναι δύο ἀλληλένδετα γεγονότα. Δι’ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγον, οἱ κανόνες τῆς Κυριακῆς πρό τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως ἀναφέρονται εἰς τήν ἐνσάρκωσιν καί τήν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου.
Οἱ κατά πνεῦμα Προπάτορες ἡμῶν προεφήτευσαν τόν ἐρχομόν τοῦ Σωτῆρος καί τοῦτο δίδει ἡμᾶς τήν ἀφορμήν νά διερωτηθῶμεν ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί: Ποῖον Χριστόν προφητεύομεν καί καταγγέλομεν εἰς τόν κόσμον; Εἰς τί συνίσταται ἡ μαρτυρία ἡμῶν περί τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ;
Ὀφείλομεν νά τονίσωμεν ἐνταῦθα ὅτι κατά τήν πατερικήν διδασκαλίαν ὁ Χριστός εἶναι ἐκκλησιολογικόν γεγονός. Δέν νοεῖται ἄνευ τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Σώματός Του. Ἡ Ἐκκλησία ὡς εὐχαριστική σύναξις εἶναι ὁ ἀναστάς Κύριος καί ἡ ἐν εἰκόνι φανέρωσις τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ εἰς τόν κόσμον. Ἐν Χριστῷ καί ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ Του καθιστάμεθα υἱοί κατά χάριν καί συμμετέχομεν εἰς τήν ζωοποιόν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ Πατρός, ὁ Ὁποῖος ἐξ ἀγάπης ἀπέστειλε τόν Υἱόν αὐτοῦ εἰς τόν κόσμον ἵνα ἔχῃ ζωήν αἰώνιον. Ἡ Ἐκκλησία, λοιπόν, εἶναι εἰκόνα τῆς ἀγάπης μεταξύ τοῦ Υἱοῦ καί Θεοῦ Πατρός. Ἡ ζωή ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ πραγματοῦται καί τελειοῦται ὡς σχέσις ἀγάπης μεταξύ τῶν μελῶν τοῦ Σώματος. Ἐάν πάσχῃ ἕν μέλος πάσχουν καί τά ὑπόλοιπα μέλη λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Ἡ πραγματική φιλανθρωπία τῆς Ἐκκλησίας εἰς τοῦτο συνίσταται: εἰς τήν φανέρωσιν τῆς ἀφθάρτου ἀγάπης τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ εἰς τόν κόσμον. Ἅπασαι αἱ φιλανθρωπικαί δραστηριότητες τῆς Ἐκκλησίας ἀπορρέουν ἐκ τῆς ἀγάπης ταύτης καί ὀφείλουν νά καταλήγουν εἰς αὐτήν. Καί ἡ ἀγάπη αὕτη οὐ ζητεῖ τά ἑαυτῆς οὐ φυσιοῦται οὐκ ἀσχημονεῖ. Ἡ εἰς Χριστόν πίστις δέν εἶναι ἰδεολογία, συνώνυμος πρός τήν κοσμικήν τοιαύτην, ἡ ὁποία ἀντιμάχεται μίαν ἄλλην ἰδεολογίαν, ὡς ἐπί παραδείγματι αἱ πολιτικαί ἰδεολογίαι.
Ἐσχάτως, παρατηροῦνται φαινόμενα ἰδεολογικοποιήσεως τῆς Ἐκκλησίας εἰς ὡρισμένας κύκλους ὀρθοδόξων χριστιανῶν, μελῶν μάλιστα τῆς κανονικῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ἐκ μίσους καί ἐγωϊσμοῦ κινούμενοι, ὡς ἄλλοι Νάρκισσοι, συμπεριφέρονται ὡς οἱ ὁπαδοί τῶν πολιτικῶν κομμάτων, ὑβρίζοντες ἑτεροδόξους χριστιανούς, τουθ’ ὅπερ ἀπάδει πρός τό ἦθος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἡ ὑπερτελεία ἐνσάρκωσις τῆς θείας ἀγάπης ὁ Κύριος ἡμῶν συνωμίλησε καί διελέχθη μετά τῆς Σαμαρείτιδος, ἡ ὁποία, ὡς γνωστόν, ἦτο ἐθνική καί ἐθεωρεῖτο ὑπό τῶν Ἰουδαίων ὡς βδέλυγμα. Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος μιμούμενος τό εὐαγγελικόν παράδειγμα τοῦ Κυρίου ἀναφέρει τά ἑξῆς: «Αἱ δογματικαί διαφοραί ὡς ἀναγόμεναι πρός μόνον τό κεφάλαιον τῆς πίστεως ἀφίενται ἐλεύθερον καί ἀπρόσβλητον τό τῆς ἀγάπης κεφάλαιον∙ τό δόγμα δέν καταπολεμεῖ τήν ἀγάπην∙ ἡ δέ ἀγάπη χαρίζεται τῷ δόγματι, διότι πάντα στέγει, πάντα ὑπομένει.... Διά τῆς ἀγάπης ἐστί λίαν πιθανόν νά ἑλκύσῃ πρός ἑαυτόν (ὁ ἐπίσκοπος) καί τήν ἐξ ἐσφαλμένης περιωπῆς κρίνουσαν δογματικόν τι ζήτημα ἑτερόδοξον ἐκκλησίαν. Ἡ ἀγάπη οὐδέποτε χάριν δογματικῆς τινος διαφορᾶς πρέπον νά θυσιάζεται. Παράδειγμα ἔστω ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν, ὅστις ἐξ ἀγάπης καί πρός αὐτούς τούς σταυρωτάς τοῦ Χριστοῦ ηὔχετο ἀνάθεμα εἶναι αὐτῶν».
Οἱ κατανοοῦντες, λοιπόν, τήν Ἐκκλησίαν ὡς ἰδεολογίαν εἶναι ψευδοπροφῆται καί διαστρεβλώνουν τό ἦθος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἡ ὀρθή πίστις, χωριζομένη τῆς κατά Θεόν ἀγάπης, ἐκφυλίζει τήν Ἐκκλησίαν εἰς ἰδεολογίαν. Καί ἡ ὑπ’αὐτῶν ἰδεολογική κατανόησις τῆς Ἐκκλησίας ὁδηγεῖ τούτους εἰς ἀντιπαράθεσιν μέ τούς ποιμένας των, εἰς τούς ὁποίους ὁ Κύριος ἐνεπιστεύθη τήν διαποίμανσίν των. Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι ἰδεολογία, διότι εἶναι ἡ πραγμάτωσις τῆς ἀγάπης τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Συμφώνως πρός τήν διδασκαλίαν τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας, τό μέτρον τῆς κρίσεως τοῦ Θεοῦ θά εἶναι καί ἡ ἀγάπη καί οὐχί μόνον ἡ διαφύλαξις τῆς πρός τόν Θεόν ὀρθῆς πίστεως. Ὁ Κύριος συνεχώρησε τήν ἁμαρτωλόν γυναῖκα, διότι ἠγάπησε πολύ (Λουκ.). Ἄνευ ἀγάπης πίστις εἰς Χριστόν δέν νοεῖται καί ἄνευ ὀρθῆς πίστεως ἡ πρός Χριστόν ἀγάπη δέν νοεῖται.
Ἡ σωτηρία πάντων ἡμῶν ἐξαρτᾶται ἐκ τῆς ἀσκήσεως τῆς πρός ἅπαντας ἀδιακρίτου ἀγάπης. Ὀφείλομεν νά διερωτηθῶμεν κατά πόσον πραγματοποιοῦμεν τόν κατ’ ἀλήθειαν βίον, κατά πόσον εἰκονίζομεν τήν Τριαδικήν ἀγάπην, ἐκ τῆς ὁποίας ἐτελεσιουργήθη τό μυστήριον τῆς θείας ἐνσαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου εἰς τόν κόσμον, τό μυστήριον τῆς ἐνσαρκωθείσης ἀγάπης; Ὁ Θεός διά τῆς Ἐνσαρκώσεως καί τῆς Θείας Οἰκονομίας μεταβάλλει τόν ἄνθρωπον εἰς πρόσωπον, τό ὁποῖον ἀγαπᾷ ἀδιακρίτως καί προσεύχεται ὑπέρ ἁπάσης τῆς κτίσεως, καί αὐτοῦ τοῦ διαβόλου, ὡς καί ὑπέρ τῆς μετανοίας τῶν αἱρετικῶν.
Ἐξ ἀγάπης πρός τήν Ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ Μ. Ἐκκλησίαν κινούμενος ὁ ἀείμνηστος Μ. Λογοθέτης καί Μ. Εὐεργέτης Παναγιώτης Ἀγγελόπουλος ἀνήγειρε πρό εἰκοσαετίας φιλοτίμως τόν νέον Πατριαρχικόν Οἶκον. Εἶναι γνωστόν ὅτι κατά τό παρελθόν οἱ τοῦ ἡμετέρου γένους φιλογενεῖς καί εὐκατάστατοι ἄνδρες προσέφερον ἔργα μαρτυροῦντα τήν φιλογένειαν αὐτῶν καί ἐσφράγισαν τοιουτοτρόπως τήν ἐποχήν των. Καί εἰς τήν χρυσήν ταύτην ἀλυσίδα τῶν μεγάλων ἐκείνων ἀνδρῶν προστίθεται καί ὁ ἀείμνηστος Π. Ἀγγελόπουλος, ὅστις κατέλιπε μνήμην ἀγαθοῦ καί ἀριστοκράτου ἀνθρώπου, εὐεργετήσας πολυειδῶς καί πολυτρόπως την Μητέρα Ἐκκλησίαν, καταλιπών ἔργα οὐχί μόνον εἰς τήν ἱστορικήν ἕδραν τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μ. Ἐκκλησίας, ἀλλά καί ἀλλαχοῦ, διό καί ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μ. Ἐκκλησία μνημονεύει ἐσσαεί τά πρός αὐτήν δῶρα αὐτοῦ.
Παναγιώτατε Δέσποτα,
Ἐν ὄψει τῆς ἑορτῆς τῆς ἐξ ἀμετρήτου ἀγάπης γενομένης Θείας Ἐνσαρκώσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, προσευχηθῆτε ἵνα προφητεύωμεν τήν μετά διακρίσεως ἐν ἁγίῳ Πνεύματι ἀγάπην εἰς τόν σύγχρονον κόσμον, ὁ ὁποῖος δομεῖται ἐπί τῆς ἱκανοποιήσεως τοῦ ἀτόμου καί τῶν ἀναγκῶν αὐτοῦ. Γένοιτο.
Καλόν καί εὐλογημένον Δωδεκαήμερον!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου